Pochodna funkcji jednej zmiennej
Strona: | WIKAMP Port |
Przedmiot: | Rachunek różniczkowy funkcji jednej zmiennej |
Książka: | Pochodna funkcji jednej zmiennej |
Wydrukowane przez użytkownika: | Gość |
Data: | czwartek, 21 listopada 2024, 15:45 |
Spis treści
- Wstęp
- 1. Wprowadzenie
- 1.1 Pochodna funkcji w punkcie
- Teoria
- Przykłady
- Ćwiczenia interaktywne
- 1.2 Reguły różniczkowania
- Teoria
- Przykłady
- Ćwiczenia interaktywne, cz.1
- Ćwiczenia interaktywne, cz.2
- 1.3 Interpretacja geometryczna pochodnej w punkcie
- Teoria
- Przykłady
- Ćwiczenia interaktywne
- 1.4 Interpretacja fizyczna pochodnej w punkcie
- 1.5 Interpretacja ekonomiczna pochodnej w punkcie
- 1.6 Zadania
- 2. Twierdzenia o wartości średniej i wnioski z nich
- 3. Reguła de l'Hospitala
- 4. Monotoniczność funkcji, ekstrema lokalne i ekstrema globalne
- 5. Wypukłość, wklęsłość funkcji, punkty przegięcia
- 6. Badanie przebiegu zmienności funkcji
- 7. Pochodna w zastosowaniach praktycznych - przykłady
Wstęp
Kurs Pochodna funkcji jednej zmiennej przeznaczony jest dla studentów pierwszego roku uczelni wyższych, jak również dla zainteresowanych uczniów klas maturalnych. Znajdziemy w nim podstawowe definicje i twierdzenia związane z rachunkiem różniczkowym funkcji jednej zmiennej oraz różne przykłady zastosowania pochodnej.
Materiał zawarty w poszczególnych rozdziałach kursu podzielony jest na następujące części:
- Teoria – tu znajdziemy elementy teorii związanej z rachunkiem różniczkowym: definicje, twierdzenia oraz filmy,
- Przykłady – przykładowe zadania z rozwiązaniami ilustrowane interaktywnymi filmami,
- Ćwiczenia interaktywne – różnego typu interaktywne ćwiczenia do samodzielnego rozwiązania z możliwością sprawdzenia poprawności podanych odpowiedzi, na początku każdej strony z ćwiczeniami znajdują się również linki do wykorzystywanych definicji i twierdzeń,
- Zadania – zadania do samodzielnego rozwiązania z odpowiedziami i wskazówkami.
Wszystkie zamieszczone w kursie rysunki zostały wykonane za pomocą programu GeoGebra 6.0. W interaktywnych ćwiczeniach wykorzystano aplety GeoGebry oraz różnego typu zasoby H5P.
Kurs jako otwarty zasób edukacyjny został przygotowany w roku 2018 przez zespół wykładowców z Centrum Nauczania Matematyki i Fizyki Politechniki Łódzkiej w składzie: dr inż. Renata Długosz, dr Mariusz Doliński, dr inż. Gertruda Gwóźdź-Łukawska, dr inż. Izabela Jóźwik, dr inż. Elżbieta Kotlicka-Dwurznik, dr Joanna Kucner, dr Monika Lindner, dr inż. Agnieszka Niedziałkowska, dr Monika Potyrała, dr Joanna Rzepecka, dr inż. Małgorzata Terepeta, dr inż. Witold Walas.
1. Wprowadzenie
W tym rozdziale poznamy:
- definicję pochodnej funkcji w punkcie (właściwej i niewłaściwej)
- definicję pochodnej jako funkcji
- definicję różniczki funkcji w punkcie
- reguły różniczkowania funkcji
- interpretację geometryczną, fizyczną i ekonomiczną pochodnej funkcji w punkcie.
Nauczymy się jak:
- badać istnienie pochodnej funkcji w punkcie korzystając z definicji
- obliczać pochodną funkcji korzystając ze wzorów na pochodną sumy, iloczynu, ilorazu funkcji, pochodną funkcji złożonej oraz pochodną funkcji odwrotnej
- wyznaczać przybliżoną wartość funkcji za pomocą różniczki
- wyznaczać równanie stycznej do wykresu funkcji w punkcie.
1.1 Pochodna funkcji w punkcie
W tym rozdziale dostępne są: Teoria, Przykłady, Ćwiczenia interaktywne.
Teoria
Przykłady
Ćwiczenia interaktywne
Przypomnij sobie:
• definicję pochodnej funkcji w punkcie • warunek konieczny różniczkowalności funkcji w punkcie
Wskaż poprawne odpowiedzi.
Wskaż poprawne odpowiedzi.
Udziel odpowiedzi na pytania.
1.2 Reguły różniczkowania
W tym rozdziale dostępne są: Teoria, Przykłady, Ćwiczenia interaktywne.
Teoria
Przykłady
Korzystając ze wzorów bezpośrednich i praw działań na pochodnych obliczymy pochodne funkcji:
Korzystając ze wzorów bezpośrednich i praw działań na pochodnych oraz twierdzenia o pochodnej funkcji złożonej obliczymy pochodne funkcji:
Ćwiczenia interaktywne, cz.1
Przypomnij sobie:
• wzory na pochodną sumy, iloczynu i ilorazu funkcji • wzory na pochodne podstawowych funkcji elementarnych
Uzupełnij:
Uzupełnij:
Uzupełnij:
Uzupełnij:
1.3 Interpretacja geometryczna pochodnej w punkcie
W tym rozdziale dostępne są: Teoria, Przykłady, Ćwiczenia interaktywne.
Teoria
Przykłady
Ćwiczenia interaktywne
Przypomnij sobie:
• definicję stycznej do wykresu funkcji w punkcie • postać równania stycznej
1.4 Interpretacja fizyczna pochodnej w punkcie
zaś prędkość chwilowa w chwili jest równa
W czasie punkt materialny przyspieszy od chwili do chwili średnio o
Granicę właściwą tego ilorazu różnicowego, gdy nazywamy przyspieszeniem punktu w chwili
Prąd elektryczny to uporządkowany ruch ładunków elektrycznych wzdłuż przewodnika. Niech oznacza ładunek przepływający przez ustalony przekrój przewodnika w czasie . Wówczas wielkość nazywa się średnim natężeniem prądu. Chwilowym natężeniem prądu jest wielkość
Załóżmy, że mamy pręt o długości taki, że masa części tego pręta liczona od początku do punktu dana jest funkcją . Wtedy masa zawarta w przedziale wynosi:
Średnia gęstość masy na tym przedziale jest równa:
1.5 Interpretacja ekonomiczna pochodnej w punkcie
Niech Produkt przeciętny A(average)P(product) to średnia wielkość produkcji całkowitej przypadająca na jednostkę zmiennego czynnika wytwórczego lub .
Prawo malejących dochodów głosi, że jeżeli następuje wzrost nakładów jednego czynnika produkcji (przy założeniu stałości pozostałych czynników), to począwszy od pewnego poziomu, przyrosty produkcji zaczynają maleć. Formuła liczenia:
3. Funkcja konsumpcji
Dochody gospodarstw domowych mają być przeznaczone na wydatki konsumpcyjne lub na oszczędności . Przy danym poziomie dochodów im większe wydatki konsumpcyjne, tym mniejsze oszczędności i odwrotnie, im większe oszczędności, tym mniejsze wydatki konsumpcyjne. Wynika z tego, że decyzje gospodarstw domowych w sprawie wydatków konsumpcyjnych są zarazem decyzjami w sprawie oszczędzania. Funkcja konsumpcji pokazuje poziom zamierzonych łącznych wydatków konsumpcyjnych przy różnych poziomach dochodu. Zależność (liniową) między wydatkami konsumpcyjnymi a dochodem charakteryzuje skłonność do konsumpcji.
- Przeciętna skłonność do konsumpcji to stosunek wydatków konsumpcyjnych do dochodu. Wielkość ta informuje, jaka części dochodu przeznaczona jest na konsumpcję: .
- Krańcowa skłonność do konsumpcji to stosunek przyrostu wydatków konsumpcyjnych do przyrostu dochodu. Wielkość ta informuje jaka część przyrostu dochodu przeznaczona jest na wydatki konsumpcyjne:
W polityce gospodarczej znajomość krańcowej skłonności do konsumpcji ma duże znaczenie. Pozwala bowiem odpowiedzieć, z dużą dozą prawdopodobieństwa, na co ludzie przeznaczą dodatkowe dochody i w jakiej proporcji wydadzą je na dobra konsumpcyjne, a ile zaoszczędzą.
4. Funkcja użyteczności
Funkcja użyteczności to funkcja, której wartościami są wartości użyteczności (satysfakcji, komfortu psychicznego). Można mówić o użyteczności różnych zjawisk (koszyków towarów). Użyteczność pieniądza (bogactwa) jest np. funkcją, która wartości pieniężnej przyporządkowuje użyteczność dla otrzymującego tę wartość. Funkcja użyteczności jest pojęciem psychologicznym, co oznacza, że każdy ma swoją funkcję użyteczności. Jednak pewne ogólne własności są wspólne. Mianowicie, ponieważ każdy woli posiadać więcej niż mniej, więc funkcja użyteczności jest rosnąca. Ponadto krańcowa użyteczność jest malejąca, tzn. każdy dodatkowy procent wzrostu bogactwa powoduje coraz mniejszy przyrost użyteczności. Przykładowo, ktoś kto nic nie ma, podejmie wysiłek w celu zarobienia zł., bo ta kwota zapewni mu np. posiłek. Dla osoby bogatej ta kwota będzie prawie bez znaczenia.
Funkcja użyteczności jest funkcją spełniającą warunki:
- ‒ postulat niedosytu oznacza, że wzrost ilości towaru w koszyku zwiększa użyteczności koszyka,
- ‒ krańcowa użyteczność każdego towaru maleje, w miarę jak wzrasta jego spożycie.
2. Twierdzenia o wartości średniej i wnioski z nich
W tym rozdziale poznamy:
- twierdzenie Rolle'a i twierdzenie Lagrange'a
- wnioski z twierdzenia Lagrange'a dotyczące monotoniczności funkcji
- twierdzenie Taylora.
Nauczymy się jak
- wykorzystać rachunek różniczkowy w dowodzeniu tożsamości (nie tylko trygonometrycznych)
- wyznaczać wielomiany Taylora i wielomiany Maclaurina dla wybranych funkcji.
2.1 Twierdzenie Rolle'a i twierdzenie Lagrange'a
W tym rozdziale dostępne są: Teoria, Przykłady, Ćwiczenia interaktywne.
Teoria
Wnioski z twierdzenia Lagrange'a
Implikacje odwrotne do podanych we wniosku 3 i wniosku 4 nie zachodzą. W szczególności nie jest prawdą, że jeżeli jest funkcją rosnącą na przedziale , to dla każdego . Przykładem jest funkcja , która jest ściśle rosnąca, ale jej pochodna zeruje się w punkcie .
Wnioski 3 i 4 nie zachodzą w przypadku, gdy przedział zastąpimy sumą przedziałów.
Przykłady
Rozważmy funkcję . Zauważmy, że jej dziedziną jest zbiór , zatem funkcja jest poprawnie określona na przedziale . Obliczmy pochodną funkcji :
Obliczamy pierwszą i drugą pochodną funkcji :
Zatem na każdym przedziale zawartym w dziedzinie tej funkcji, zatem w szczególności na . Na mocy wniosku 1 otrzymujemy, że jest stała na tym przedziale, czyli istnieje stała taka, że dla każdego zachodzi równość .
Obliczymy wartość funkcji dla argumentu .
Ćwiczenia interaktywne
Przypomnij sobie:
• twierdzenie Rolle'a • twierdzenie Lagrange'a
2.2 Twierdzenie Taylora
W tym rozdziale dostępne są: Teoria, Przykłady, Ćwiczenia interaktywne.
Teoria
Powyższy wzór nazywany jest wzorem Taylora, zaś wyrażenie resztą Taylora w postaci Lagrange'a. Wielomian postaci
nazywamy wielomianem Taylora stopnia w punkcie .
Jeżeli , to wzór Taylora ma postać
i nazywany jest wzorem Maclaurina (punkt leży pomiędzy i ). Pomijając w powyższym wzorze resztę Taylora , otrzymujemy przybliżenie (aproksymację) funkcji za pomocą wielomianu Maclaurina:
przy czym błąd bezwzględny tego przybliżenia wynosi . Jeżeli wszystkie pochodne funkcji są wspólnie ograniczone, to . Wówczas możemy obliczyć wartość funkcji z dowolną dokładnością.
Przybliżenie wybranych funkcji za pomocą wzoru Maclaurina:
Ćwiczenia interaktywne
Przypomnij sobie:
• twierdzenie Taylora • przybliżenia wybranych funkcji za pomocą wielomianów Maclaurina
Przyporządkuj funkcji jej przybliżenie za pomocą wielomianu Maclaurina.
Przykłady
- Zaczynamy od określenia symbolu granicy, aby zdecydować, czy można zastosować regułę de l'Hospitala. Następnie badamy, czy istnieje granica ilorazu pochodnych: Na mocy reguły de l'Hospitala otrzymujemy odpowiedź
- Zwykle stosując regułę de l'Hospitala stosujemy uproszczony zapis przedstawiony poniżej.
- Określamy symbol badanej granicy: Symbol granicy jest oznaczony, a zatem w tym przypadku nie można wykorzystać reguły de l'Hospitala. Aby obliczyć granicę należy zastosować odpowiednie twierdzenia arytmetyki granic funkcji: Na koniec zauważmy, że w tym przypadku a zatem granica ilorazu pochodnych różni się od badanej granicy. Przykład ten pokazuje, iż stosowanie reguły de l'Hospitala bez sprawdzenia założeń tego twierdzenia może prowadzić do błędnej odpowiedzi.
- Podobnie jak w poprzednich przykładach zaczynamy od określenia symbolu badanej granicy przy czym na mocy twierdzenia o dwóch funkcjach. W tym przypadku nie możemy wykorzystać reguły de l'Hospitala, gdyż zaś taka granica nie istnieje. Nie oznacza to jednak, że nie istnieje badana granica – trzeba tylko policzyć ją innym sposobem. Ponieważ oraz , więc na mocy twierdzenia o trzech funkcjach . Stąd
- W tym przypadku a zatem stosowanie reguły de l'Hospitala nie jest efektywne. Granicę funkcji możemy jednak obliczyć w inny sposób:
- Zaczynamy od określenia symbolu badanej granicy funkcji:
W tym przypadku, aby zastosować regułę de l'Hospitala, wyrażenie zapiszemy w postaci ilorazu . Dwukrotnie stosując regułę de l'Hospitala otrzymujemy:
- Podobnie jak poprzednim przykładzie określimy najpierw symbol badanej granicy funkcji:
Następnie przekształcimy funkcję, której granicę obliczamy, w taki sposób by można było zastosować regułę de l'Hospitala. A zatem
- Ustalimy najpierw symbol badanej granicy funkcji:
Przekształcimy funkcję stosując tożsamość: . A zatem
Korzystając z wyniku otrzymanego w podpunkcie (b) mamy
- Określamy symbol granicy i przekształcamy funkcję w następujący sposób: Dalej pomocniczo obliczymy granicę dwukrotnie stosując regułę de l'Hospitala: Ostatecznie otrzymujemy
- Określamy symbol granicy: W tym przypadku, aby można było wykorzystać regułę de l'Hospitala, wystarczy sprowadzić ułamki do wspólnego mianownika. A zatem
- Stosujemy regułę de l'Hospitala po wykonaniu odpowiednich przekształceń:
Ćwiczenia interaktywne
Przypomnij sobie:
• regułę de l'Hospitala
W przypadku których z poniższych symboli granic funkcji możemy bezpośrednio zastosować regułę de l'Hospitala?
Określ, czy podany symbol granicy jest oznaczony czy nieoznaczony, oraz czy możemy w takiej sytuacji bezpośrednio zastosować regułę de l'Hospitala:
Przeciągnij poprawne odpowiedzi w odpowiednie pola.
Oblicz podane granice.
Uzupełnij puste pola. Edycja tekstów w GeoGebrze
Oblicz podane granice. Czy i ile razy stosowałeś regułę de l'Hospitala?
Przeciągnij i upuść poprawne odpowiedzi.
Oblicz podane granice. Czy i ile razy stosowałeś regułę de l'Hospitala?
Przeciągnij i upuść poprawne odpowiedzi.
Oblicz podaną granicę.
Uzupełnij puste pola. Edycja tekstów w GeoGebrze
Oblicz podane granice stosując regułę de l'Hospitala po wykonaniu odpowiednich przekształceń.
Uzupełnij puste pola. Edycja tekstów w GeoGebrze
4.1 Badanie monotoniczności funkcji
W tym rozdziale dostępne są: Teoria, Przykłady, Ćwiczenia interaktywne.
Teoria
- Jeżeli dla każdego , to funkcja jest stała na przedziale .
- Jeżeli dla każdego , to funkcja jest rosnąca na przedziale .
- Jeżeli dla każdego , to funkcja jest malejąca na przedziale .
- Jeżeli dla każdego , to funkcja jest niemalejąca na przedziale .
- Jeżeli dla każdego , to funkcja jest nierosnąca na przedziale .
Zwróćmy uwagę, że w powyższych twierdzeniach dotyczących związku znaku pochodnej funkcji z jej monotonicznością zakładamy, że funkcja jest określona na przedziale otwartym. Twierdzenia pozostają prawdziwe również w przypadku przedziałów domkniętych, jednostronnie domkniętych, czy też nieograniczonych. Natomiast nie można ich stosować np. dla funkcji określonej na zbiorze będącym sumą rozłącznych przedziałów.
Rozważmy funkcję , . Pochodna tej funkcji jest równa dla . Zatem dla każdego . Funkcja jest więc malejąca na przedziale i funkcja jest malejąca na przedziale . Natomiast nie jest prawdą, że funkcja jest malejąca na zbiorze .
Przykłady
Aby wyznaczyć dziedzinę funkcji należy rozwiązać nierówność . Ponieważ
zatem . Obliczamy pochodną funkcji :
Zauważamy, że pochodna funkcji jest dodatnia w całej dziedzinie. Nie oznacza to jednak, że funkcja jest rosnąca w całej dziedzinie, gdyż dziedzina nie jest przedziałem a sumą przedziałów. A zatem stwierdzamy, że funkcja jest rosnąca na przedziale i na przedziale .
Dziedziną funkcji jest zbiór . Obliczamy pochodną funkcji:
Aby wyznaczyć przedziały monotoniczności funkcji badamy, gdzie pochodna funkcji przyjmuje wartości dodatnie, a gdzie ujemne. Ponieważ dla każdego więc
Zatem badana funkcja jest rosnąca na przedziale oraz malejąca na przedziale .
Z uwagi 2 wynika, że funkcja jest również monotoniczna na przedziałach domkniętych, tzn. rosnąca na przedziale oraz malejąca na przedziale – są to maksymalne przedziały monotoniczności funkcji .
Ćwiczenia interaktywne
Przypomnij sobie:
• warunki wystarczające monotoniczności funkcji
4.2 Ekstrema lokalne funkcji
W tym rozdziale dostępne są: Teoria, Przykłady, Ćwiczenia interaktywne.
Teoria
Punkty, w których pochodna funkcji zeruje się nazywamy punktami stacjonarnymi tej funkcji.
Wyznaczymy przedziały monotoniczności i ekstrema lokalne funkcji określonej wzorem
A zatem badana funkcja jest rosnąca na przedziałachĆwiczenia interaktywne, cz.1
Przypomnij sobie:
• definicje ekstremów lokalnych • warunek konieczny istnienia ekstremum lokalnego • I warunek wystarczający istnienia ekstremum lokalnego • II warunek wystarczający istnienia ekstremum lokalnego
Przyporządkuj podane funkcje do odpowiedniej grupy.
Przeciągnij poprawne odpowiedzi w odpowiednie pola.
Ćwiczenia interaktywne, cz.2
Przypomnij sobie:
• definicje ekstremów lokalnych • warunek konieczny istnienia ekstremum lokalnego • I warunek wystarczający istnienia ekstremum lokalnego • II warunek wystarczający istnienia ekstremum lokalnego
4.3 Ekstrema globalne funkcji
W tym rozdziale dostępne są: Teoria, Przykłady, Ćwiczenia interaktywne.
Teoria
Z twierdzenia Weierstrassa wynika, iż każda funkcja ciągła na przedziale domkniętym posiada w tym przedziale ekstrema globalne. Ekstremum globalne może być osiągnięte wewnątrz tego przedziału (jest to wtedy jednocześnie ekstremum lokalne) lub w punkcie brzegowym przedziału. Stąd wynika
Metoda wyznaczania ekstremów globalnych funkcji ciągłej na przedziale domkniętym :
- w przedziale znajdujemy punkty , , , w których funkcja może mieć ekstrema lokalne, czyli punkty będące rozwiązaniami równania lub punkty, w których pochodna nie istnieje,
- obliczamy wartości funkcji w punktach: , , , , , czyli
- największa z liczb , , , , jest maksimum globalnym, a najmniejsza ‒ minimum globalnym funkcji na przedziale domkniętym .
Przykłady
Wyznaczymy najpierw punkty wewnątrz przedziału, w których funkcja może mieć ekstrema lokalne.
Funkcja jest różniczkowalna w każdym punkcie przedziału , zatem punkt jest jedynym punktem w tym przedziale, w którym funkcja może mieć ekstremum lokalne.
Obliczymy teraz wartości funkcji w punktach, w których może osiągnąć ekstrema globalne, czyli punkcie oraz w punktach będących krańcami podanego przedziału:
Zatem w przedziale największą wartość (maksimum globalne) dana funkcja przyjmuje dla i wartość ta jest równa , najmniejszą wartość (minimum globalne) przyjmuje dla i wartość jest równa .
Możemy też zapisać:
Wyznaczymy najpierw punkty wewnątrz przedziału, w których funkcja może mieć ekstrema lokalne.
Funkcja jest różniczkowalna w każdym punkcie przedziału , zatem jedynymi punktami należącymi do tego przedziału, w których funkcja może mieć ekstrema lokalne są: , .
Obliczymy teraz wartości funkcji w wyznaczonych wyżej punktach oraz w punktach, które są krańcami podanego przedziału.
Zatem w przedziale największą wartość (maksimum globalne) dana funkcja przyjmuje dla , i wartość ta jest równa , najmniejszą wartość (minimum globalne) przyjmuje dla i wartość ta jest równa .
Wyznaczymy najpierw punkty wewnątrz przedziału, w których funkcja może mieć ekstrema lokalne.
Funkcja jest różniczkowalna w każdym punkcie przedziału , zatem punkty , są jedynymi w tym przedziale, w których funkcja może mieć ekstrema lokalne.
Obliczymy teraz wartości funkcji w wyznaczonych wyżej punktach oraz w punktach, które są krańcami podanego przedziału.
Zatem w przedziale największą wartość (maksimum globalne) dana funkcja przyjmuje dla i wartość ta jest równa , najmniejszą wartość (minimum globalne) przyjmuje dla i wartość ta jest równa .
Wyznaczymy najpierw punkty wewnątrz przedziału, w których funkcja może mieć ekstrema lokalne.
Funkcja jest różniczkowalna w każdym punkcie przedziału , zatem punkty , są jedynymi w tym przedziale, w których funkcja może mieć ekstrema lokalne.
Obliczymy teraz wartości funkcji w wyznaczonych wyżej punktach oraz w punktach, które są krańcami podanego przedziału.
Zatem w przedziale największą wartość (maksimum globalne) dana funkcja przyjmuje dla i wartość ta jest równa , najmniejszą wartość (minimum globalne) przyjmuje w punkcie i wartość ta jest równa .
Wyznaczymy najpierw punkty wewnątrz przedziału, w których funkcja może mieć ekstrema lokalne.
Ponadto funkcja nie jest różniczkowalna w (można pokazać, że oraz ). To oznacza, że może mieć ekstrema lokalne jedynie w punktach i .
Obliczymy teraz wartości funkcji w wyznaczonych wyżej punktach oraz w punktach, które są krańcami podanego przedziału.
Zatem w przedziale największą wartość (maksimum globalne) dana funkcja przyjmuje dla i wartość ta jest równa , najmniejszą wartość (minimum globalne) przyjmuje dla i wartość ta jest równa .
Ćwiczenia interaktywne, cz.1
Przypomnij sobie:
• definicje ekstremów globalnych • metodę wyznaczania ekstremów globalnych
Przyporządkuj podane funkcje do odpowiedniej grupy.
Przeciągnij poprawne odpowiedzi w odpowiednie pola.
Ćwiczenia interaktywne, cz.2
Przypomnij sobie:
• definicje ekstremów globalnych • metodę wyznaczania ekstremów globalnych